Hugklofnun

Með klofnum tungum
úr löskupum lungum,
stefni ég veröld minni
í óværu allri.

Lof mér að tærast.
Leysast upp.

Úr öskunni í eldinn
steypist örvinglað hræ sjálfsins.
Í flaumi stjörnuryks
liðast holdlaus vitundin.

Eftir kræklóttum stígum
kollvarpast hún.
Afsprengi gjörða sinna;
formleysingi.

Eftir stendur liðið lík,
sundar tætt og barið
Í viðjum þess þó bærist líf,
sem getur livergi farið.

Hafdu fyrir mitt
hatur þúsundfalt.
Séhrvert fúkyrði,
böl skal stefnt þér allt.

Í holdi mínu brýst ég um,
djúpt í hungarangri.
Hjarta mitt, nú fölnað brum,
í tilvist minni rangri.

(Prísund mín er hold / mín maðkétna mold)

Ó, hvað ég gæfi
fyrir sven og sælu
undir svarti sólu.

Í holdi mínu ég brýst um
og tæti sjálfið í sundur.