Krummavísur

Krummi svaf í kletta gjá, -

kaldri vetrar nóttu á,

verður margt að meini;

fyrr en dagur fagur rann

freðið nefið dregur hann

undan stórum steini.

Allt er frosið úti gor,

ekkert fæst við ströndu mor,

svengd er metti mína;

ef að húsum heim ég fer,

heimafrakkur bannar mér

seppi´ úr sorpi´ að tína.

Öll er þakin ísi jörð,

ekki séð á holta börð

fleygir fuglar geta;

en þó leiti út um mó,

auða hvergi lítur tó;

hvað á hrafn að éta?

Á sér krummi ýfði stél,

einnig brýndi gogginn vel,

flaug úr fjalla gjótum;

lítur yfir byggð og bú,

á bæjum fyrr en vakna hjú;

veifar vængjum skjótum.

Sálaður á síðu lá

sauður feitur garði hjá,

fyrrum frár á velli.

?Krúnk, krúnk! nafnar, komið hér!

krúnk, krúnk! því oss búin er

krás á köldu svelli?.